Με τον Φρανκεσταϊν σε ένα Χαμένο Παράδεισο η Κιτσοπούλου στη Στέγη Ημερομηνία:
4/5/2022, 19:48 - Εμφανίσεις: 128
Ο βικτοριανός μύθος του Φράνκενσταϊν, του δημιουργού που έπλασε το ανθρωπόμορφο κτήνος, οδηγεί τη Λένα Κιτσοπούλου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης από τις 18 Μαΐου.
Και αν νομίζετε ότι το μυθιστόρημα της Μαίρη Σέλλεϋ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την Ελληνίδα δημιουργό, οι ήρωες του έργου της, Φρανκεσταϊν, έχουν άλλη άποψη.
Ανελέητη σάτιρα, χιούμορ της δεκαετίας του ’80, νεανικές ακολασίες και αμαρτίες γονέων.
Μια αγαπημένη οικογένεια, μια αράχνη που βγάζει δηλητήριο, ένα γραφείο κηδειών, ένα εργαστήριο κεραμικής, ένας ευαίσθητος νέος που δεν θέλει να δημιουργήσει κανένα τέρας… Συγγραφέας, σκηνοθέτρια, περφόρμερ, εικαστικός και περσόνα του ελληνικού θεάτρου, η Λένα Κιτσοπούλου, στη νέα δραματουργία-σκηνοθεσία της, αντλεί την πρώτη ύλη από το πιο εμβληματικό μυθιστόρημα τρόμου με σκοπό να μιλήσει για τα τέρατα της σημερινής καθημερινότητας.
Για τη μοναξιά.
Για τον ναρκισσισμό.
Για την απελπισία.
Για τη βία.
Για τους σταρ δολοφόνους.
Για τους ηθικούς αυτουργούς που θεωρούνται αθώοι.
Για τον χαμένο παράδεισο της νιότης.
Και πάνω από όλα, για τη φύση της δημιουργίας.
Πάντα με αχαλίνωτο σαρκασμό και έναν ατρόμητο θίασο που μας παρασύρει όλους να δούμε το «Τέρας» –το κάθε τέρας– κατάματα.
Η Λένα Κιτσοπούλου αναφέρει: «Η οικογένεια Φράνκενσταϊν, καθισμένη στο οικογενειακό σαλόνι, πνίγεται μέσα στη γλώσσα του μυθιστορήματος, μέσα στη γλώσσα της εποχής των τεράστιων περιγραφών, πνίγεται ο Βίκτωρας από τον έρωτα που απολαμβάνει, πνίγεται η Ελίζαμπεθ από τον έρωτα που νιώθει, κρατάει με το χέρι της το σχοινί γύρω από τον λαιμό της και το απολαμβάνει, πνίγεται το σύστημα όλο από την εξουσία που επιβάλλει μια ζωή το πλαίσιο, το μέτρο, θρήνο εξαναγκαστικό για τους νεκρούς, πνίγονται όλοι γιατί καραδοκεί το μέλλον, το μέλλον σαν ένας διαγωνισμός ομορφιάς, σαν ένας κόσμος που υπόσχεται νεότητα αιώνια, πρόληψη, σπουδές και δημιουργίες, λες και υπόσχεται την αθανασία, όλοι ζουν με το όπλο στον κρόταφο και μοιράζονται κουβέντες όμορφες και μετά έρχεται η δημιουργία, ο άνθρωπος που βγ...